Projekt programu autorskiego

Piosenkę o kotku

 Ludzie do ludzi

Wszyscy uczestnicy stoją w parach . Osoba prowadząca wydaje polecenia np.:

• 
  ręce do rąk – uczestnicy w parach podają sobie ręce ;
  
• 
  stopy do stóp – dotykają się stopami
  
• 
  plecy do pleców – dotykają się plecami
  
• 
  ludzie do ludzi – należy znaleźć sobie szybko nowego partnera
  

• 
  kciuk do nosa – dotykają się nawzajem
  
• 
  łokieć do kolana ...
  
• 
  ludzie do ludzi ...
  

 Statek

Osoba prowadząca opowiada dzieciom historię o dużym statku transportowym , który wypływa w daleką podróż przez bezkresny Ocean . Statek jest wyładowany różnymi towarami. Dzieci mają powiedzieć czym statek został załadowany. Dzieci siedzą w obrębie koła , każde z nich ma wymyślić jakiś towar ; każde następne przedstawić swój pomysł przypominając jednocześnie co mówili poprzednicy .

 Wesoły wąż

Dzieci ustawiają się jedno za drugim . Pierwsze wykonuje jakiś ruch , pozostałe dzieci ustawione za nim naśladują ten ruch . Wąż porusza się w spowolnionym tempie . W momencie kiedy ruch zostanie odtworzony przez ostatnie dziecko w szeregu – dziecko pierwsze przechodzi na koniec a głową węża zostaje drugie dziecko .
 Nimfy i wojownicy

Zabawa przy muzyce . Uczestnicy dobierają się w pary. Jedna osoba jest wojownikiem trzyma w ręce np. patyczek ; druga jest nimfą ma np. założoną szarfę . Zabawie towarzyszy muzyka tak dobrana żeby tworzyła składankę muzyki lirycznej , spokojnej ( przy niej tańczą nimfy , a wojownicy zamierają bez ruchu ) , i muzyki dynamicznej , rytmicznej ( tu tańczą wojownicy ,a nimfy zamierają bez ruchu ). Muzyka zmienia się co jakiś czas.

Ćwiczenie w parze na tle muzyki relaksacyjnej .

Siad płaski przodem do siebie , trzymanie się za ręce , koncentracja wzroku na partnerze , uśmiechanie się , wyrażanie uczuć przez dotyk , głaskanie .

Następnie jeden z partnerów zmienia wyraz twarzy , robiąc różne miny- wszystko to możliwie wiernie – powtarza partner . Po jakimś czasie następuje zmiana ról.

Dzieci „ bańki mydlane” płynnie poruszają się po sali , w rytmie nastrojowej muzyki , uważając aby nikogo nie potrącić , bo jeżeli się to zdarzy to „bańka mydlana” pęka i opada na podłogę. Zabawa trwa aż skończy się muzyka . Można pogratulować tym dzieciom które pozostały „bańkami mydlanymi”

 Mierzenie oddechów

Ćwiczenie w parach .Skoczna muzyka , jedna osoba wysuwa się na przód , tuż , tuż za nią podąża cień i naśladuje jej ruchy . Gdy urywa się muzyka , następuje zmiana ról : Osoba naśladowana staje się cieniem . Muzykę można przerywać często i nieregularnie .

1. 
   – ucieramy ciasto w makutrze ( 8 razy)
   
2. 
   – otrzepujemy ręce o siebie , o nogi
   
3. 
   – wbijamy jajka raz z prawej , raz z lewej strony
   

rozbijamy jajko o ramię ( stuk)

wbijamy jajko do ciasta ( chlup)

skorupki jajka wyrzucamy za siebie ( siup)

6.- ozdabiamy ciasto kremem z tubki ( szip)

Nie ulega wątpliwości, że na dorosłych jak i dzieci działa wiele źródeł wywołujących napięcie organizmu .Można wymienić dwa rodzaje napięć:

• 
  Napięcie fizjologiczne- jego źródłem są leki i niepokoje
  
• 
  Napięcie pochodzące z niezaspokojonych potrzeb psychicznych- które często wywołują agresję.
  

Wszystko to stwarza potrzebę uczenia dzieci ćwiczeń i zabaw relaksacyjnych zmniejszających stan napięcia psychicznego, powodujących odprężenie i poprawiających samopoczucie.

Pojęcie relaksu w terminologii naukowej oznacza „........zwolnienie napięcia mięśni przy równoczesnym, świadomym obniżeniu aktywności myśli..........”.

Można wyróżnić kilka technik relaksacyjnych pomagających w obniżeniu napięcia.

Przedstawimy 3 z nich, wraz z rodzajami ćwiczeń i zabaw.

I TECHNIKA RELAKSACJI WEDŁUG JACOBSONA:

Jacobson opracował technikę relaksacji stopniowanej. Uczenie się relaksu , polega jego zdaniem na wykonywaniu określonych ruchów rękami, nogami, tułowiem, twarzą w celu napinania i rozluźniania kolejnych grup mięśniowych.

Zastosowanie techniki relaksacji Jacobsona do dzieci polega głównie na wykonaniu przez nie celowych ruchów wymagających przeplatania dwóch stanów: napinania i rozluźniania mięśni w czasie zabawy.

Oto 12 ćwiczeń, które można nazwać – Zabawą w silnego i słabego:

1. 
   Zegnij prawe ramię tak, by naprężyć biceps.
   

A teraz jesteś słaby- rozluźnij napięte mięśnie, połóż rękę na dywanie.

2. 
   To samo zrób tylko z lewą ręką.
   
3. 
   Naciśnij, jak możesz najsilniej, pięścią prawej ręki na klocek- plastikowy-położony po prawej stronie.
   

A teraz rozluźnij mięsnie, jesteś znów słaby, nie naciskaj już, czujesz ulgę, mięśnie rozluźniły się.

4. 
   To samo, tylko z pięścią lewej ręki. Odpocznij chwilę, leż i oddychaj
   

5. 
   A teraz silna i słaba będzie twoja prawa noga.
   

6. 
   To samo ćwiczenie , tylko z lewą nogą.
   
7. 
   A teraz zobaczymy, czy masz tyle siły, by napełnić brzuszek jak balon, mocno, a teraz wypuść powietrze, rozluźnij mięśnie , czujesz ulgę.
   
8. 
   Naciśnij mocno głowę na poduszkę, na której leżysz, głowa jest bardzo silna, naciskasz mocno, a teraz rozluźnij mięśnie, głowa już nie naciska na poduszkę, odpoczywa i czujesz ulgę.
   
9. 
   Jesteś niezadowolony i groźny, ktoś zniszczył twoją budowlę z klocków. Marszczysz mocno czoło, jeszcze mocniej, a teraz rozluźnij mięśnie, niech odpoczywają i są już gładkie.
   
10. 
    Twoje oczy też możesz mocniej i słabiej zaciskać powiekami. Spróbuj teraz zacisnąć mocno powieki, a potem je rozluźnij, odpocznij.
    
11. 
    A teraz zaciśnij mocno szczęki, zęby dotykają zębów. I górna i dolna szczęka jest silna. A teraz rozluźnij szczeki, poczujesz ulgę.
    
12. 
    Ułóż wargi tak jakbyś chciał powiedzieć „och”- lub zrób ryjek świnki. Napnij mocno mięśnie ust, a potem rozluźnij mięsnie.
    

Zabawa w silnego i słabego, jest wersją relaksacji wzorowaną na technice Jacobsona, może odegrać pozytywną rolę w terapii głównie dzięki kształtowaniu umiejętności odczuwania różnicy we wrażeniach płynących z mięśnia w stanie kontrakcji i mięśnia rozluźnionego. Relaksacja jest więc drogą wyciszania, łagodzenia uczuć negatywnych.

Istotę metody Wintreberta stanowi wykonywanie ruchów biernych przez relaksatora na pacjencie leżącym na plecach z nogami wyprostowanymi a rękami ułożonymi wzdłuż tułowia. Oczy pacjenta muszą być zamknięte. Schemat ruchów biernych obejmuje kolejno:

• 
  Przedramię
  
• 
  Ramię
  
• 
  Bark ręki dominującej
  
• 
  Szyję
  
• 
  Twarz
  
• 
  Czoło
  
• 
  Oczy
  
• 
  Usta
  
• 
  Druga ręka w tej samej kolejności
  
• 
  Noga od stopy poprzez udo, kończąc na biodrze
  

Metodę tę można zmodyfikować na potrzeby dzieci, łącząc je w pary. Jedno z nich bawi się w masażystę, a drugie jest „pacjentem”. Po kilku powtórzeniach następuje zamiana ról. Oto kilka zestawów ćwiczeń: